Ҳамдиёрони гиромӣ!
Ҳамаи Шумо хуб огоҳӣ доред, ки аз соли 2016 инҷониб дар кишвари азизи мо – Тоҷикистон рузи 16 – уми ноябр чун Рузи Президент бошукӯҳу муҳташам таҷлил карда мешавад ва ин руз дар радифи дигар ҷашнҳо ба Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи рӯзҳои ид» ворид гардидааст. Мансаби Президентӣ мутобиқи Конститутсияи Ҷумҳурии Тоҷикистон муқаррар шудааст ва дар ин санади олии мамлакат низому шартҳои интихоб гардидан ба ин мансаби олии ҳокимияти давлатӣ муайян шудааст. Моддаи 67 – уми Конститутсия муқаррар намудааст, ки Президент пеш аз шурӯъ ба иҷрои ин вазифа дар маҷлиси якҷояи Маҷлиси миллӣ ва Маҷлиси намояндагон савганд ёд мекунад. Дар таърихи Тоҷикистон омадааст, ки 16 ноябри соли 1994 дар иҷлосияи Шӯрои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон бори аввал маросими савгандёдкунӣ ва ба адои вазифа оғоз кардани Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон сурат гирифта буд. Мантиқан ба рӯзи 16 – уми ноябр рост омадани таҷлили Рӯзи Президент дар он инъикос мегардад, ки маҳз аз ҳамин рӯз саҳифаи наве дар таърихи кишвар боз гардид ва маҳз аз ҳамин рӯз дигаргуниҳои куллӣ дар ҳаёти иқтисодиву иҷтимоии мамлакат ба вуҷуд омадан гирифтанд ва аз ҳамин рӯз шакли идоракунии Президентӣ дар мамлакат ибтидо гирифт. Аз ин рӯ, бо мақсади арҷгузорӣ ба давлати навини тоҷикон, ҳурмату эҳтиром ба давлатдориву давлатсозӣ дар кишвар, боло рафтани сатҳи сиёсатмадорӣ, афзудани обрӯву нуфузи Тоҷикистон дар сатҳи байналмилалӣ ва дар ниҳоят фаъолияти басе густурдаву пурмаҳсули Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таҷлили 16 – уми ноябр чун Рӯзи Президент дар мамлакат қабул гардид. Дар таърихи инсоният шахсиятҳое гузаштаанд, ки бо корномаву қаҳрамониҳо, хидматҳои беназир ба давлату миллати худ, фидокорию азхудгузаштагиҳо, сиёсату давлатдорӣ, баланд бардоштани обрӯву мақоми кишвар, созандагиву ободкориҳо исми худро абадан дар саҳифаи таърихи дунё абадан сабт кардаанд. Дар ин радиф Ҷорҷ Вашингтон, Авраам Линколн, Франклин Рузвелти амрикоӣ, Александр Невский, Пётри Кабири рус, Шарл де Голи фаронсавӣ, Уинстон Черчилли англис, Махатма Гандӣ, Ьавоыирлол Неҳруи ҳинду, Мао Тзедун, Си Ҷин Пини хитоӣ, Камол Отатурки турк, Фидел Кастрои кубагӣ, Че Гевараро аз Амрикои Лотинӣ ном бурдан бамаврид аст, ки бо кору амали худ, ҷонфидоиҳо баҳри Ватан зинданом мондаанд. Дар ин радиф номи наве зуҳур намуд. Ин шахсият, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад, ки дар замони муосир раҳнамои ҳақиқӣ ва ҳодии асили миллати тоҷик шумурда мешавад. Дар олами муосир ва ҷаҳони сиёсат имрӯз фарде муаррифӣ мегардад, ки хидмату фидокориҳояш ба миллату Ватан аз корномаҳои шахсиятҳои дар боло зикршуда кам нест. Имрӯз мо Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмонро, қабл аз ҳама, чун наҷотдиҳандаи Ватани маҳбубамон арҷ мегузорем, зеро У тавонист дар лаҳзаҳои бисёр ҳассос ва ниҳоят мураккаб, ки Ватани азизамон – Тоҷикистон дар вартаи нобудӣ қарор дошт, кишварро наҷот бахшад. Ҷаноби Олӣ Эмомалӣ Раҳмонро дар дунё чун фарди сулҳовару сулҳофар, таҳкимбахши сулҳу субот, ғамхори миллат мешиносанду қадр мекунанд. Хизматҳои беназир ва фидокориҳои Сарвари муаззами давлат боис гаштанд, ки Тоҷикистон дар фосилаи кӯтоҳи вақт ба яке аз кишварҳои пешрафта табдил ёфта, дар радифи кишварҳои мутараққии ҷаҳон ҷойгоҳи шоистаеро касб намояд ва чун давлати демократӣ дар сатҳи ҷаҳонӣ аз обрӯву манзалати баланд бархурдор гардад. Солҳои баъдина собит сохтанд, ки Пешвои муаъзами миллат дар арсаи сиёсати ҷаҳонӣ чун сиёсатмадори тавоною дурандеш мавқеи хешро дарёфтааст. Президенти мамлакат сохти конститутсиониро дар ҷумҳурӣ барқарор намуд, заминаи мусоиде барои рушду нумўъи ҷомеа ва пешрафти Тоҷикистон фароҳам овард. Дар он рузхо баробари истиқлолият Худованд ба халқи мо роҳбареро насиб гардонид, ки бо кирдору амалҳои некаш тавонист мардуми парешонро муттаҳид, дар кишвар сулҳу ваҳдатро пойдор ва ба ҷанги бемантиқ хотима диҳад. Вилояти Мухтори Куҳистони Бадахшон барои Пешвои миллат дар баробари дигар қисматҳои кишвари азизамон як гӯшаи нодиру бо арзиши сарзамини муқаддасамон буда дар сафарҳои пай дар паи худ самтҳои афзалиятноки инкишофи иқтисодёту иҷтимоиёти вилоятро муайян менамоянд ва барои ҳалли мушкилотҳои мавҷуда чораҳои саривакти меандешанд. Ба мардуми вилоят ихлосу мухаббати махсус дошта хангоми яке аз вохӯриҳояшон дар шаҳри Хоруғ кайд намуданд : ,,Ҳар боре ки ба Бадахшон меоям, дидори пиру ҷавони ин диёри зебоманзар ба ман мадору қуввати дил мебахшанд”. Таҳти роҳбарии хирадмандонаи У мамлакат ба натиҷаҳои чашмраси иқтисодиву иҷтимоӣ ва фархангӣ ноил гашт. Мардуми шарифи Тоҷикистон дар атрофи ин сиёсатмадори барҷаста муттаҳид шуда, дар ободонии Ватани азиз саҳми бузург гузоштанд. Аз ин рӯ, қабул гардидани Рӯзи Президент дар сатҳи мақомоти олии қонунгузорӣ ҳам талаби рӯз, ҳам дархости мардуми шарафманди тоҷик буд. Ба ин васила миллати тоҷик дар атрофи Роҳбари заковатманди худ боз ҳам муттаҳидтар гардида, ба бадхоҳони миллат ҳушдор медиҳад, ки ҳеҷ гуна иғвою дасисаи онҳо ваҳдату якдилии тоҷикистониёнро рахна карда наметавонад ва кафолати ҳамдилии онҳо худи Пешвои миллат ҳастанд. Ҳамаи шуморо бо ин рузи хуҷаста – Рӯзи Президент бо самимият муборакбод менамоям, ба Шумо саломатии бегазанду қалби фараҳманд, осудагию ободии хонавода, зиндагии шоду фируз таманно мекунам. Шодкому обод бошед, дӯстони азиз!
